Tereny NPK charakteryzują się unikalnymi na skalę krajową walorami krajobrazowymi, przyrodniczymi i kulturowymi.
Jest to chroniony obszar lądowo – morski, ponad połowa jego powierzchni to wody Zatoki Puckiej. Część lądowa Parku obejmuje wąski pas wybrzeża morskiego, ciągnący się od Białogóry po Półwysep Helski oraz zachodnie brzegi Zatoki Puckiej od Władysławowa do Mechelinek.
Występują tu wszystkie typy brzegów morskich, charakterystyczne dla południowego Bałtyku – klify, wybrzeża wydmowe, niskie wybrzeża zalewowe. Zróżnicowanie to wynika z dynamicznych procesów geomorfologicznych, zachodzących na styku lądu i morza, takich jak: abrazja, akumulacja i procesy eoliczne.
Ze względu na urozmaicone warunki siedliskowe, flora NPK jest bardzo bogata i różnorodna. Występują tu unikalne w skali kraju zespoły roślin halofilnych, inicjalne zbiorowiska plaż, zespoły roślinne porastające wydmy białe, szare, wysokie torfowiska atlantyckie. 47% powierzchni Parku pokrywają lasy, w większości są to zbiorowiska borowe, m.in. charakterystyczny dla wybrzeża bór bażynowy. Osobliwością NPK jest występowanie roślin reliktowych, osiągających tu granice swego zasięgu (malina moroszka, woskownica europejska).
Zróżnicowanie ekosystemów na obszarze NPK stwarza dogodne warunki życia wielu gatunkom zwierząt. Szczególnie bogata jest awifauna NPK. Półwysep Helski jest miejscem koncentracji ptaków podczas jesiennej i zimowej migracji (południowo – bałtycki szlak wędrówek ptaków), poza tym płytkie wody Zatoki Puckiej umożliwiają masowe zimowanie licznym gatunkom ptaków. Co więcej na terenie NPK znajdują się miejsca lęgowe skrajnie rzadkich ptaków Polski – łęczaka, biegusa zmiennego, ostrygojada.